Nikt nie zna końca swojej historii, a ja muszę walczyć o początek, bo jestem młoda, ale niestety chora nieuleczalnie. Chcę walczyć dla moich dzieci: dwuipółletniego Bruna i maleńkiej Poli, żeby miały mamę jak najdłużej, bo postawiona diagnoza: jamistość rdzenia kręgowego związana z zespołem Arnolda-Chiariego brzmi jak wyrok, jeśli nie poddam się wysokospecjalistycznej operacji w Instytucie Chiari w Barcelonie. Tylko tam jest moja nadzieja -niestety za prawie 20.000 euro – na zatrzymanie procesu degradacji rdzenia kręgowego, co tak naprawdę oznacza paraliż. Choroba zaatakowała jak wróg nocą, niespodziewanie, w grudniu 2017 roku, gdy szczęśliwa trzymałam na rękach siedmiomiesięczną córeczkę.

Nagłe zawroty głowy, drżenie, mrowienie, drętwienie rąk i nóg odebrało mi władzę nad swoim ciałem, ale pozwoliło mi resztą sił – chyba matczynego instynktu – uchronić dziecko przed tragicznym upadkiem. Na szczęście w nieszczęściu ucierpiałam sama. Ten dzień zmienił wszystko w moim życiu, zaczęłam wyścig z czasem, na przemian tracę równowagę i wstaję, żeby zrobić następny krok – badania, konsultacje medyczne, pokonywanie bólu, strach przed operacją na otwartym mózgu, szukanie bezpieczniejszej alternatywy, ratunku.

Wszystkiemu przyświeca jeden, jedyny cel: mieć tylko tyle zdrowia, ile koniecznie potrzeba, żeby wychować dzieci. Są takie malutkie. Dla nich gotowa jestem zrobić wszystko, prosić o pomoc z wiarą, że co niemożliwe dla mnie samej i moich Najbliższych urzeczywistni się dzięki Ludziom Dobrej Woli. Mam tylko jedno pragnienie – zachować tę sprawność, która została mi jeszcze oszczędzona, ale wiem, że czas bardzo mnie ponagla. Trwam zatem między wspomnieniem, jak bezcenne jest zdrowie, a nadzieją, że zachowam je dzięki leczeniu, które wymaga pomocy. Proszę o tę pomoc pełna nadziei i bardzo dziękuję.

Ania Elias-Szymczyk